Αν είσαι σαν τους περισσότερους ανθρώπους που παλεύουν με τα κιλά τους, τότε μάλλον είσαι αρκετά σκληρός με τον εαυτό σου. Υπάρχει αυτός ο εσωτερικός κριτής που σε κρατά συνέχεια πιεσμένο κάνοντας έντονη αυτοκριτική. Πολλοί άνθρωποι για να σταματήσουν τις φωνές από τον «εσωτερικό» κριτή …τρώνε. Βλέπουν το φαγητό ως ανακούφιση και προσωρινό τρόπο να σταματήσει αυτή η έντονη εσωτερική κριτική: «δεν είσαι αρκετά καλός, δεν το κάνεις καλά» … Βέβαια αυτό είναι πολύ προσωρινό και αφού έχει αδειάσει ένα κουτί με μπισκότα ο εσωτερικός κριτής τροφοδοτείτε και πυροβολεί με ενοχές. Και ο κύκλος συνεχίζεται … πίεση , φαγητό, ενοχές, κοκ

Αυτό που συμβαίνει πολύ σύντομα αφού ξεκινήσουμε ένα πρόγραμμα διαχείρισης βάρους είναι αυτός ο σκληροτράχηλος εσωτερικός κριτής να βλέπει ένα νέο πεδίο δράσης και αρχίζει να φωνάζει: «το κάνεις λάθος, σίγουρα θα αποτύχεις, κάθε φορά τα ίδια κάνεις, δεν θα τα καταφέρεις ποτέ»

Η πρακτική του «όλα ή τίποτα» αλλιώς «άσπρο ή μαύρο»

Ένας ξεκάθαρος τρόπος που ο εσωτερικός κριτικός εμφανίζεται και συναισθηματικά μας σαμποτάρει είναι η τελειομανία. Είναι οκ να το κάνεις και ας μην είναι τέλειο. Το είναι απλά «εντάξει» παίρνει ένα τεράστιο συναισθηματικό βάρος από την πλάτη μας. Να είμαστε ευγενικοί με τον εαυτό μας. Όταν βλέπουμε ένα μικρό παιδί να πέφτει κάτω, μαθαίνοντας να περπατάει, δεν το κρίνουμε ούτε αρχίζουμε να το χτυπάμε. Ας δούμε τον εαυτό μας με τον ίδιο τρόπο που θα βλέπαμε το παιδί όταν ξεκινάμε να χτίζουμε μια καινούργια σχέση με το φαγητό. Είναι εντάξει να πέσουμε. Απλά σηκωνόμαστε και δοκιμάζουμε πάλι, και πάλι και πάλι.

Κάπως έτσι μάθαμε όλοι να περπατάμε και να πετυχαίνουμε πράγματα. Αφού φάμε κάτι απαγορευμένο, υπάρχουν πολλοί που λένε στον εαυτό τους: αφού το χάλασα –πάλι- πάει όλη η μέρα, ας φάω όλο το κέικ ή ακόμη χειρότερα: αφού το χάλασα – πάλι – παρατάω όλη την προσπάθεια ας συνεχίσω να τρώω και ας παχύνω όσο πάει. Αυτό είναι σαν να έλεγε το βρέφος: αφού έπεσα και δεν τα κατάφερα τώρα, ας συνεχίζω να μπουσουλάω και δεν θα περπατήσω. Ευτυχώς τα βρέφη δεν σκέφτονται έτσι και για αυτό στο τέλος τα καταφέρνουν. Πόσο διαφορετικά θα λειτουργούσε αυτό το κομμάτι κέικ αν δεν του δίναμε τόσο δύναμη με τη σκέψη μας και τη κριτική μας… Λέμε ότι πολλές φορές μας παχαίνουν περισσότερο οι τύψεις μας παρά αυτό που φάγαμε και από αυτή την οπτική ακούγεται αληθές.

Πόσο σου χρειάζεται αυτός ο «εσωτερικός κριτής» που μιλάει μέσα στο κεφάλι σου; Πως μπορείς να τον κάνεις σύμμαχο; Πως μπορείς να μάθεις να ακούς τη καρδιά σου που εκεί υπάρχει μόνο κατανόηση και συμπόνια και αγάπη;

Υπάρχει λύση.
Βήμα πρώτο: αναγνώριση ,
Βήμα δεύτερο: αποδοχή,
Βήμα τρίτο: αυτορρύθμιση !